Dus een oproep aan iedereen: zegt het voort, zegt het voort.

Met ons gaat alles nog steeds prima. De week nadat onze tweede nieuwsflits verstuurd is heb ik, hoe kan het ook anders, een kleine verkoudheid opgelopen. Ik ben daarvoor een dag thuis geweest. De regel hier bij de meeste werkgevers is, wanneer je ziek bent moet je naar de dokter toe. Of je nu ernstig ziek bent of niet, je moet naar de dokter toe om een briefje te halen waarop staat dat je ziek bent. Dit briefje moet je vervolgens weer aan je werkgever overhandigen. Om de dokter te mogen zien moet je al � 20,- (= � fl. 60,-) betalen.

Dus ik in de loop van de ochtend naar de dokter geweest. In het kort uitgelegd dat ik een kleine verkoudheid had en hij heeft voor mij een briefje geschreven en daarbij gezet dat wanneer ik er na een week nog steeds last van had dat ik dan medicijnen bij de apotheek moest gaan halen. De dag nadat ik ziek ben geweest waren we allebei vrij. We zijn een dagje naar Bray geweest. Daar hebben ze dus de mooiste MacDonalds die ik ooit heb gezien. Meneer MacDonalds heeft daar het oude gemeentehuis opgekocht en midden in het centrum een MacDonalds neergezet. Verder niet meer dan een gezellig dorpje.

Vrijdags moesten we allebei nog een dag werken. Ik had het briefje van de dokter ingeleverd en nog geen uur later stond de teamleader naast en vroeg me wat ik in vredesnaam op m’n werk deed. Enigszins van slag zei ik dat ik me weer goed genoeg voelde om te komen werken. Waarop zij zei dat de dokter op het briefje had gezet dat ik een week (de week van de medicijnen) niet mocht gaan werken. Dit briefje moesten zij aan de verzekering overleggen en waneer ik binnen die week bij UPS zou zijn, zou ik niet verzekerd zijn. Met andere woorden ik moest naar huis toe en mocht pas de woensdag erop mijn gezicht weer laten zien. Ik heb dus gewoon 3 extra dagen vakantie gekregen terwijl ik me weer goed voelde. Ierland, een fantastisch land!!

Een collega van mij bij Xerox heeft een ontsteking in zijn arm die eruit gehaald moet worden. Een half uur voordat hij opgenomen zou worden kreeg hij een telefoontje dat het twee weken werd uitgesteld, omdat er geen bedden meer beschikbaar waren. Nou vraag ik je. Wanneer je hier naar het ziekenhuis gaat, moet je gewoon in de rij wachten totdat je aan de beurt bent. Dat is op zich niet zo’n ramp, maar de gemiddelde wachttijd is zo’n zes uur. We hebben inmiddels wel geleerd dat je dan met je verzekeringspas moet gaan zwaaien, dan krijg je voorrang. En dat terwijl de ziektekostenverzekering hier praktisch niets vergoedt.

Gezien het feit dat een groot deel van de Ierse bevolking fan is van Manchester United (bij gebrek aan goede Ierse clubs) hebben we de afgelopen twee weken heel wat af kunnen feesten. Ten eerste zijn we op de zondag dat "Man United" landskampioen kon worden de laatste wedstrijd in de Anglers Rest gaan kijken (lezers van de eerste nieuwsbrief kunnen zich misschien herinneren dat dit de pub met de muzieksessies is). Ondanks dat de t.v. meer dan 10 minuten uit was gevallen hebben we een spannende wedstrijd kunnen zien en mensen flink uit hun dak zien gaan nadat het eind signaal had geklonken en Man United de eerste prijs van de Triple te pakken had.

De zaterdag daarop zijn we naar een sportbar in het centrum van Dublin geweest. Een pub waar minstens 50 televisies hingen en aan twee wanden een groot scherm hing. Man United was een stuk sterker dan Newcastle United van Ruud Gullit en 90 minuten later was de tweede prijs van de Triple binnen dankzij twee doelpunten van Sheringham, de vervanger van de Ierse ster Roy Keane. Die Ieren zijn in dat oogpunt ook een stel rare snuiters. Aan het begin van de wedstrijd laten ze het Engelse volkslied horen. Dat is in Ierland nou niet het meest favoriete liedje. Een hels fluitconcert en vijf minuten later staan ze vol vuur Man United aan te moedigen.

De klapper was natuurlijk de woensdag van de Champions League finale. De kroegen waren afgeladen vol met echt fanatieke supporters die aan het zingen waren en typisch engelse commentaren hadden. Het was berengezellig. De afloop weten de meesten wel.

1 minuut voor tijd stonden "onze" reds nog met 1-0 achter en de zege voor Bayern Munchen leek zeker. Ik zei nog tegen Nelleke: "Als ze nu gelijk scoren dan breken ze de tent hier af". Twee minuten laten klonk het eindsignaal en had Man United de cup met de grote oren in haar bezit. Dankzij twee doelpunten van de invallers Sheringham en Solksjaer. De sfeer was natuurlijk fantastisch en we hebben het nog nooit zo warm gehad in een pub.

De dag erop stonden de kranten natuurlijk helemaal vol met Man United.

Het formaat van de kranten zijn hier een stuk kleiner dan de kranten in Nederland. Precies de helft ervan. Dat leest een stuk gemakkelijker. Ze zijn dan ook minimaal twee keer zo dik. De eerlijkheid gebied wel te zeggen dat het net een Prive of een Weekend is. Er wordt nog meer in geroddeld dan in De Telegraaf. Vandaag stond erin dat de aanstaande prinses van Engeland afgelopen twee weken twee trouwerijen heeft gehad en dat ze bij beide trouwpartijen dezelfde hoed op heeft gehad. Dat die � 250,- kostte en dat dat toch niet kon. Twee keer dezelfde hoed!!!

Je kunt je nu iets voorstellen van het niveau van de kranten. Het leest wel gemakkelijk.

Verder zijn we vorig weekend twee dagen naar Kildare geweest. Een klein stadje dat ten zuidwesten van Dublin ligt. Met de trein er naar toe en we kwamen uitgerekend met Holy hour daar aan. Dat houdt in de je niet naar de pub kunt (iedereen die in de pub zit mag er wel blijven zitten). Ok�, dan maar een B&B zoeken. Komen we daar binnen, zien we een soort receptie en een ontbijtzaal waar een oud mannetje zijn krantje zit te lezen. We vragen heel beleefd aan hem of hij een kamer voor ons heeft. Een ogenblikje zegt hij en sloft weg. We wachten even in de veronderstelling dat hij iemand gaat halen, maar nee hoor, hij sloft keurig naar de receptie, doet het luikje open, kijkt voor de vorm nog even in zijn grote boek en we kunnen een kamer gaan bekijken.

Nadat we de spullen in de kamer hadden gelegd zijn we de Kathedraal gaan bekijken en daarnaast stond the round tower. Dit is de een na hoogste in Ierland. We hebben hem beklommen, maar het was ontzettend steil. Mensen die hoogtevrees hadden moeten dit zeker niet doen. En je moet onderweg ook geen mensen tegenkomen, want het is zo smal dat er maar ��n persoon kan staan. Daarna ergens lekker gegeten en een leuke Canadese Nederlander ontmoet. Hij woont al meer dan veertig jaar in Canada en had eigenlijk nog maar heel erg weinig van Europa gezien. Hij was nu gepensioneerd en was met de fiets door Europa aan het trekken. We raakten met elkaar aan de praat en hij vroeg aan ons: "Goh, en hoe is het weer in Holland?" Tja, en dat wisten we niet, want we wonen in Dublin. Dat vonden we dan wel weer stoer om even te zeggen. De volgende dag stond er een bezoek aan de stoeterij en Japanse tuinen op het programma. Hoewel het pijpenstelen (cats and dogs) regende, zijn we er wel naar toegegaan. Ontzettend de moeite waard. De belangrijkste racepaarden van Ierland staan daar, keurig met een bordje op hun staldeur hoeveel prijzengeld ze hadden gewonnen. Nou voor dat geld mag ik bij Xerox nog aardig wat telefoontjes aannemen. Er was een museumpje bij waar het skelet te zien was van het belangrijkste racepaard dat Ierland ooit gekend heeft en we hebben een video gezien waar je de geboorte van een veulen kon zien. Daarna naar de Japanse tuinen geweest. Ontzettend mooi en om deze tijd van het jaar stond ook alles mooi in bloei. De tuinen verbeelden een reis van de wieg tot het graf.

Na ‘s middags nog in de pub te hebben gezeten, zijn we weer richting Dublin gegaan. Omdat je er nooit zeker van bent of het openbaar vervoer op tijd rijdt, nemen we altijd wel een uur tot anderhalf speling met de tijd en dan gaat het aardig. Geduld hebben ze ons hier wel geleerd.

Geen ander nieuws op dit moment. Wordt vervolgd.

Jelte en Nelleke