Niet lang na de eerste nieuwsflits kregen we een onverwacht bericht van Nelleke haar werk. Zoals jullie weten werkt Nelleke voor Xerox. Het was de bedoeling dat ze op 7 april ‘live’ gingen. Echter wegens enkele technische problemen met de telefoonlijnen, was Xerox genoodzaakt een aantal mensen voor een week terug te sturen naar Nederland. Gelukkig hielden ze er bij Xerox rekening mee dat ik net in Ierland was aangekomen, nadat we elkaar een maand niet hadden gezien en stond Nelleke voor de tweede groep op de planning. Een week nadat ik in Dublin ben aangekomen kon Nelleke dus weer voor een week terug. Voor haar zat er natuurlijk wel een leuk tintje aan, daar ze in het weekend naar het zuiden kon afreizen en ze haar vader en moeder kon ontmoeten.

Inmiddels was ik op 6 april 1999 met mijn training bij UPS begonnen. Ik zat in een heel internationale groep mensen met 4 Ierse schoonheden, 2 Fran�aises en 4 Nederlandse meisjes. 10 dames om me heen. Jullie begrijpen dat ik me daar aardig thuis voelde. De training omvatte 3 trainingsweken met op de laatste dag een Final test. De training op zich was eigenlijk best zwaar omdat ik het gevoel had alsof ik weer terug op school was. En degenen die mij een beetje redelijk kennen weten dat dat dus een hele opgaaf voor mij was. De Final test werd behoorlijk serieus genomen. Je moest 90% of meer halen. Wanneer je eronder zat kreeg je, afhankelijk van je resultaat, een hertraining en wanneer je resultaten dramatisch waren kon je vertrekken. Gelukkig was dat laatste voor niemand het geval. Met een gemiddelde van 95% voldeed ik ruim aan de score.

Het gevolg hiervan was dat ik vorige week voor het "echie" ben begonnen.

Wanneer klanten in Nederland het gratis nummer van UPS bellen komen ze bij mij of bij ��n van mijn collega’s terecht (niet doen dus!!!). Ik krijg mensen aan de telefoon met alle vragen die je je maar kunt bedenken. Mensen die pakketten willen versturen, mensen die een pakket verwachten maar nog niets hebben gehad, mensen die klachten hebben over de chauffeurs van UPS, mensen die bij UPS willen solliciteren, etc, etc. Op zich heel gevarieerd, maar toch ook heel vermoeiend de hele dag aan de telefoon met van die doppen op je oren. Maar goed, ik moet niet zeuren want ik zit pas in m’n tweede week.

Nadat we in de eerste weken vooral in het weekend Dublin hebben verkend zijn we vorige week voor het eerst buiten Dublin geweest. Met de intercity naar Wicklow geweest. Wicklow ligt ongeveer 50 kilometer ten zuiden van Dublin aan de kust. Wij naar het O’Connelystation in Dublin. Kaartje gekocht en 45 minuten moeten wachten voordat de eerstvolgende trein naar Wicklow vertrok. Tot 5 minuten voordat de trein vertrok mochten we niet op het perron komen. Eenmaal op het perron aangekomen zagen we onze intercity. Oorspronkelijk moest hij oranjekleurig zijn, maar inmiddels was hij behoorlijk bruin en zwart. Van de buitenkant niet echt betrouwbaar, maar van binnen des te beter. Zachte stoffen bekleding, de muren en deuren van eikenhout en zelfs een kleine bar van binnen waar ze uiteraard Guinness verkochten.

1 � uur langs de kust gereden. Uitzicht op zee en rotsen.

Een prachtige tocht. Eenmaal in Wicklow aangekomen direct een kroeg in gedoken. Daarna naar zee gelopen. Aan het strand stonden nog wat resten van een oud fort. Als een stel Japanners wat foto’s getrokken en daarna langs het strand gewandeld. Was een heerlijke middag zonder een spat regen te hebben gezien.

In het begin van de avond zijn we terug gegaan naar het station want om 20.30 uur zou onze trein terug gaan naar Dublin. Het is noodzaak om net als bij de bussen op tijd aanwezig te zijn omdat zij zich niet echt aan de tijdsschema’s houden. Eenmaal bij het station aangekomen wist de perronopzichter ons te vertellen dat de laatste trein, onze trein, naar Dublin "gecancelled" was. Een reden hiervoor werd niet gegeven, maar het schijnt allemaal wel redelijk normaal te zijn. Daar waren we dus mooi klaar mee. Gelukkig was er wel vervangend vervoer voor ons geregeld. We werden met de bus naar Bray gebracht vanwaar nog wel een trein terug naar Dublin ging. Al met al 1 � uur vertraging.

Omdat de problemen op het werk van Nelleke zich aanhouden gaan er regelmatig mensen terug naar Nederland. Vorige week hebben ze gevraagd of Nelleke weer wilde gaan, maar omdat ze haar verjaardag samen met mij wilde vieren en we het weekend al gepland hadden, hoefde ze uiteindelijk toch niet. Sinds we in het huis wonen zijn we nog geen week met z’n allen tegelijk thuis geweest. Iedereen zit om de beurt in Nederland. Maar het schijnt na deze week over te zijn.

Vorige week heb ik samen met Patrick (huisgenoot) onze opwachting gemaakt tijdens de voetbaltraining van de plaatselijke voetbalclub de "Castleknock Celtics". Het bleek al snel ��n van de laatste trainingen van het seizoen te zijn. Het ging best goed. Patrick heeft zijn hele jeugd gevoetbald en heeft zelfs een blauwe maandag bij AZ gevoetbald. Zijn techniek maakte zeker indruk. De training bestaat uit

1 � uur partijtje. Waarschijnlijk deden we het beiden naar behoren. A.s. donderdag gaan we weer meedoen en als ze dan tevreden zijn kunnen we volgende week maandag ons debuut maken tijdens de laatste wedstrijd van het seizoen. Hou de kranten in de gaten!! We hebben ons tevens aangemeld voor volgend seizoen. De start is dus gemaakt.

Na een overheerlijk Iers ontbijt de volgende dag hebben we de bus naar Carrick genomen. Carrick is een superklein plaatsje dat me heel erg deed denken aan een plaatsje uit de serie Flying Doctors. Er stonden een handjevol huizen, een kerk, twee pubs en een winkeltje. Dat was het. Vanaf Carrick is het nog acht kilometer naar Slieve League. Deze klif staat bekend als de hoogste klif van Europa. (zie foto onderaan de brief) In Carrick zijn we eerst in de plaatselijke pub een kop koffie gaan drinken. Daar zat een Nederlands echtpaar, samen met hun zoon. De kans was natuurlijk groot dat zij ook richting Slieve League zouden gaan. De stoute schoenen aangetrokken en maar zo brutaal geweest om te vragen of zij daar heen gingen en of we mee mochten rijden. En gelukkig voor ons, we konden meerijden. Dat scheelde weer een wandeltocht van acht kilometer. De kliffen zijn ontzettend de moeite waard. Het is daar zo prachtig. Iedereen die ooit nog plannen heeft om naar Ierland te gaan moet echt een bezoekje brengen aan Slieve League. Het is ontzettend mooi, je waant je aan het einde van de wereld. Nadat we een stuk geklommen hadden, zijn we door de velden waar de schapen liepen, teruggelopen naar Carrick. Daar moe, maar voldaan aangekomen, hebben we in een pub iets gegeten en gedronken en daarna in de winkel gevraagd wanneer de bus naar Killybegs terugging. De enige bus die die dag richting Killybegs ging was ‘s ochtends om twaalf uur vertrokken en op onze horloge wees de tijd half drie aan. Ok�, geen nood dachten we. Laten we gewoon een taxi bellen. Telefoonnummer van de taxi gevraagd, gekregen en gebeld. Alleen, de taxicentrale nam niet op. En de andere taxi had een vrije dag. Daar zaten we dan, lekker in het zonnetje, in een dorpje waar niets te doen was en zestien mijl van de enigszins bewoonde wereld verwijderd. Op lopen na, waren er niet veel andere opties meer over hoe we in Killybegs konden komen. Dus vertrokken we vol goede moed op weg naar Killybegs. Na drie kilometer lopen, toen we al lang geen zin meer hadden, waren er hele lieve mensen uit Galway die ons een lift gaven. Ze waren in deze omgeving vanwege een country and western festival. Maar wat nog beter was, ze wilden ons naar Killybegs brengen. Een half uur lekker in de auto zitten en naar het gemekker van Dolly Parton luisteren, klonk ons als muziek in de oren. En het was ook perfect. Een half uur later werden we keurig afgezet bij de kroeg in de haven van Killybegs. Daar hebben we van binnen twee stoelen gehaald en lekker buiten gezet, colaatje gedronken, krantje gelezen en lekker in het zonnetje gezeten.

‘s Avonds in onze B&B overheerlijk gegeten. Ik had een taartje met allerhande soorten vis erin en Jelte had Roast Beef met een lekker sausje. Daarna hebben we buiten nog wat rondgewandeld en zijn lekker gaan slapen.

Zondag werden we wakker en nadat we weer zo’n lekker Iers ontbijtje verorberd hadden, zijn we door de taxi opgehaald die ons naar Donegal zou brengen. Deze man zat heerlijk op zijn praatstoel en tegen de tijd dat we er waren, hadden Jelte en ik allebei last van tuutende oren. Eenmaal in Donegal aangekomen hebben we lekker een kopje koffie gedronken en hebben een bezoek gebracht aan Donegal Castle. Daarna een beetje rondgelopen in het dorpje en toen een paar uur in de pub gezeten. Ik zal lekker te lezen (voor het eerst een boek helemaal in het engels) en Jelte zat autoracen te kijken. Om drie uur ‘s middags kwam de bus naar Dublin. We kwamen rond half acht aan in Dublin. Toen hebben we bij de Mac Dondald’s nog wat gegeten. Het was de eerste keer sinds ik in Ierland ben dat ik naar een Mac Dondald’s geweest ben. Uiteindelijk de bus naar huis gepakt.

Het was een heerlijk weekendje. Er echt even helemaal uit en noordwest Ierland is prachtig.

Zoals jullie hebben kunnen lezen vermaken wij ons prima hier en proberen zoveel mogelijk van Ierland te bekijken. Over enige weken zal ik verder vertellen over onze ervaringen hier. Ik ben erover aan het nadenken een eigen website op het internet te maken met daarop onze Ierland-verhalen. Ik hou jullie hierover op de hoogte.

Cheers,

Jelte en Nelleke